Jarenlang vormden ze een befaamd Hollywood-koppel. Zij schitterde de gehele jaren tachtig in de films, waarmee hij als regisseur een nóg grotere lieveling van pers en publiek werd. Woody Allen en Mia Farrow kregen daarnaast drie kinderen, van wie er twee waren geadopteerd. Hun samengestelde gezin, waarbij de ouders elk in hun eigen huis bleven wonen, bestond daarnaast uit enkele (geadopteerde) kinderen uit een eerdere relatie van Farrow.
Op 13 januari 1992 barstte de bom toen Mia Farrow naaktfoto’s vond van haar 21-jarige adoptiedochter Soon-Yi Previn, die zouden zijn gemaakt door haar eigen geliefde, de 35 jaar oudere Woody Allen. Toen ook besefte het meisje dat zij samen als baby hadden geadopteerd, de zesjarige Dylan, dat ze niet de enige was die zich in de bijzondere belangstelling van haar beroemde vader mocht verheugen. Hun relatie was volgens een psychiater beslist ‘ongepast intens’, maar was er ook sprake van misbruik?
Sindsdien is het Allen v. Farrow (256 min.), een publiekelijk uitgevochten strijd over wat er precies is gebeurd en wie daaraan schuldig is. Woody Allen, inmiddels dik in de tachtig, houdt vol dat hij volledig onschuldig is en het slachtoffer van een wraakzuchtige ex-geliefde (zoals bijvoorbeeld in dit recente interview met de Britse krant The Guardian). Farrow blijft ervan overtuigd dat haar adoptiedochters zijn misbruikt door haar toenmalige partner, die daarvoor nooit, behalve dan in de publieke opinie, echt is gestraft. En gewoon films is blijven maken over oudere mannen met jonge vriendinnen, dat ook.
In deze krachtige vierdelige serie van Kirby Dick, Amy Ziering en Amy Herdy wordt vooral Farrows kant van het verhaal belicht. Met een imposante verzameling getuigen à charge: Mia Farrow zelf, ondersteund door haar kinderen Dylan, Fletcher en Ronan (die als journalist overigens een sleutelrol speelde in de publieke val van #metoo-bullebak Harvey Weinstein). Familievrienden, een privélerares en diverse deskundigen bevestigen hun lezing van de gebeurtenissen. Daar tegenover staat het relaas van Allen, via audiofragmenten uit zijn autobiografie Apropos Of Nothing (2020).
Aflevering 1 en 2 concentreren zich op wat er destijds is gebeurd in het huishouden Allen-Farrow en de achtergronden daarvan. De derde aflevering zet de schijnwerper nog eens goed op het strafrechtelijke onderzoek tegen Woody Allen en de bijbehorende rechtszaken en mediahype, terwijl in de slotaflevering de rekening wordt opgemaakt. De complete serie is doorspekt met intieme familievideo’s, privéfoto’s, materiaal uit allerlei archieven en stiekem gemaakte audio-opnames van telefoongesprekken tussen de voormalige echtelieden.
De documentairemakers staan duidelijk aan de kant van de beschuldigers. Zoals ze dat overigens al in diverse films (The Invisible War, The Hunting Ground en On The Record) hebben gestaan. Of er ook een andere kant aan dit verhaal zit? Vast. Woody Allen zal echter moeten praten als brugman, hetgeen hem natuurlijk wel is toevertrouwd, om de hier tegen hem opgestapelde bewijzen te ontkrachten. Tot die tijd geldt Allen v. Farrow als een ferme aanklacht die de positie van Allen, sinds de opkomst van #metoo sowieso al precair, nóg benarder maakt.
Mia Farrow beweert in elk geval dat ze na hem nooit meer een man in huis heeft gelaten. Behalve haar nieuwe geliefden durfde ze ook zichzelf niet meer vertrouwen.
De DocUpdate 
Bedankt voor je recensie, een van de weinige in het Nederlands die ik tot nog toe heb gezien. Ik ben benieuwd of dat anders wordt zodra deze, ahem, ‘documentaire’ in Nederland en Vlaanderen te zien is.
Wel maak ik graag melding van een aantal misvattingen in de tekst.
Misvatting 1: De kinderen-Previn behoorden op geen enkele manier tot een ‘gezin’ waarvan Allen deel uitmaakte. Uw formulering doet geen recht aan de feiten, waarbij Allen geen vaderfiguur was voor Soon-Yi. Een cruciaal gegeven. Jammer dat u de zaak verkeerd voorstelt. Allen en Soon-Yi hadden helemaal geen vader-dochter-relatie en ook geen andere persoonlijke verhoding, maar leerden elkaar pas beter kennen toen Soon-Yi 20 was, en Mia hem vroeg haar mee uit te nemen naar sportwedstrijden. Dat is geen ‘mening’, maar een ook door Mia erkend feit.
Misvatting 2: Toen Allen en Soon-Yi een relatie aangingen, waren Allen en Farrow al vier jaar geen ‘geliefden’ meer. Tijdens de voogdijzaak bleek dat Farrow zich tijdens de zwangerschap van Ronan als geliefde had teruggetrokken, en zij geen ‘bonding’ wenste tussen Allen en Ronan. Nu het vaderschap van Ronan sinds 2012 door Mia zelf in twijfel is getrokken, komt haar terugtrekking van de verhouding met Allen in een ander daglicht te staan. Ronan heeft zijn DNA niet laten testen; mocht blijken dat Allen niet zijn vader is, dan kan Allen de vele miljoenen aan ‘kinderalimentatie’ terugeisen – daar zit Ronan niet op te wachten.
Misvatting 3 t/m 6: Dylan was alleen door Mia geadopteerd. Niet “ook toen”, zoals u schrijft, maar pas 7 maanden later beschuldigde Mia Allen van misbruik van Dylan, die toen 7 was, geen 6. En geen ‘psychiater’ noemde de relatie ‘ongepast intens’, maar Dylans therapeut (die een seksueel aspect ontkende, en getuigde dat Allen geenszins ‘in behandeling’ was voor enig sexueel probleem, wat Mia en Dylan beweren).
Misvatting 7: “Allen vs Farrow (256 min.)” is allerminst een “publiekelijk uitgevochten strijd”. Voor strijd zijn twee partijen nodig; maar deze propagandafilm belicht eenzijdig Farrows kant. Niemand kan misverstaan welke these deze film belicht, en welke niet. Allens audio is gejat: zonder toestemming overgenomen van zijn autobiografie, en naar inzicht van de Farrows geselecteerd en geknipt.
Misvatting 8: “Allen vs Farrow (256 min.)” toont niet “wat precies gebeurd is”, en evenmin “wie daaraan schuldig is”. Het is een gekleurd, selectief en ongeverifieerd relaas door de Farrows opgedist aan bewust onkritische filmmakers, die ervoor uitkomen ‘advocacy’ na te streven. De ‘feiten’ en ‘getuigenissen’ zijn allerminst geverifieerd door een objectieve partij. Over het getoonde ‘schema’ van de ‘zolder’ met de ‘treinset’ zult u nog meer horen, reken maar. (Denk nu even aan het ‘treinstation’ in Leaving Neverland.)
De makers zeggen drie jaar lang te hebben gewerkt aan deze ‘documentaire’. Naar maatstaven van Leni Riefenstahl, of all people, is dit echter juist geen documentaire maar propaganda: een hervertelling van gebeurtenissen om een punt te maken, daarbij selectie en retoriek niet uit de weg gaand.
Aan het slot wijst u terecht op die eenzijdigheid. Maar onbegrijpelijk is uw zwijgen over de duidelijke vrijspraak van Allen op grond van uitgebreid onderzoek door twee expertcentra, door de Officier van Justitie aangezocht; over Mia’s akkoordgaan met diens beslissing om *niet* te vervolgen; en over Dylans broer Mozes, een directe getuige die al 28 jaar zijn moeder van bedrog beschuldigt, en van aanhoudend kindermisbruik in het gezin-Farrow, van wie drie Aziatische adoptiefkinderen zijn overleden na jaren van depressies, zelfdestructie, en suicide; en twee anderen gebroken hebben met hun adoptiefmoeder na jaren van fysiek en mentaal misbruik.
Het lijkt me geen irrelevante context.
LikeLike
Beste Else,
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Je gaat erg diep op de zaak zelf in. Dat kan en wil ik zelf niet doen. Ik kan dat niet omdat ik de kennis daarvoor ontbeer. En dat wil ik ook niet omdat ik simpelweg de documentaire heb willen beschrijven en geen partij in de kwestie wil worden.
Ik heb in de bespreking zelf geprobeerd om duidelijk te maken dat de documentairemakers het verhaal van Mia Farrow vertellen en heb bovendien een link toegevoegd naar een uitgebreid interview met Woody Allen. Zo heb ik gepoogd om een evenwichtig beeld van deze lastige kwestie te schetsen, maar ik realiseer me dat deze vorm zijn beperkingen heeft en echt niet alle ins en outs van deze lastige zaak helder over het voetlicht brengt.
Uit jouw reactie maak ik op dat je je wél erg goed hebt verdiept in de kwestie en bovendien ook duidelijk aan de kant van Woody Allen staat. Hopelijk zorgt jouw inhoudelijke inbreng ervoor dat geïnteresseerden in deze serie en/of de zaak zelf zo een nog genuanceerder beeld daarvan krijgen.
Ik ga me verder niet meer in dat gesprek mengen.
Hartelijke groeten,
Helmut
LikeLike
Dag Helmut, bedankt voor je snelle en vriendelijke reactie. Ik heb geen discussie willen starten, maar wel een aantal feitelijke aanvullingen willen geven, inderdaad met het oog op eventuele lezers. Ik hoop dat je recensie veel ‘kijkers’ trekt. Groet, Else
LikeLike