Helmut Boeijen kunst & cultuur, literatuur, vluchtelingen, vrijheid van meningsuiting

Kader Abdolah – Ouder Worden Is Prachtig

NTR

Zes jaar na zijn aankomst in Nederland debuteerde de Iraanse schrijver Kader Abdolah, gevlucht voor het schrikbewind van de ayatollahs in eigen land, in Nederland met De Adelaars (1993). In zijn nieuwe taal. Ruim dertig jaar later leert hij zijn kleinkinderen Perzisch. Omdat die taal niet verloren mag gaan. Verder spreekt Abdolah een mengelmoes van Nederlands, Engels en zijn moedertaal met hen.

In welke taal hij ook spreekt, om woorden zit Kader Abdolah ogenschijnlijk nooit verlegen. Misschien wel omdat zijn vader dat juist wel zat. Die was doofstom. En dat was volgens zijn zoon de reden dat zijn eerste geliefde, een meisje uit Isfahan, niet met hem wilde trouwen. Om zijn verdriet te vergeten vertrok Abdolah naar Koerdistan. Daar schreef hij zijn eerste boek. In verband met zijn veiligheid moest dit wel onder pseudoniem worden uitgegeven. Seyed Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani vernoemde zichzelf naar twee vrienden die waren geëxecuteerd: Kader en Abdolah.

Het portret Kader Abdolah – Ouder Worden Is Prachtig (56 min.) van regisseur Fabrizio Polpettini richt zich in eerste instantie op ‘s mans jonge jaren in Iran, voordat Abdolah als politieke vluchteling, via Turkije, in Nederland terechtkomt. Daar moet hij een geheel nieuwe taal leren. In een land dat hem in eerste instantie volledig vreemd is. ‘Ze proberen een Nederlander van je te maken’, zegt hij, bedachtzaam formulerend. ‘Dat is mooi, maar dat gebeurt nooit.’ Als nieuwkomer heeft Abdolah niettemin van Nederland leren houden, zegt hij. ‘Maar… Ik aanvaard ’t en verander ‘t. Op mijn eigen manier.’

De schrijver is in deze documentaire soms lang van stof, maar heeft wel wat te vertellen. Zijn verhalen worden door Polpettini aangezet met nieuwsreportages uit zijn moederland en ingekleurd met fraaie fragmenten uit Iraanse films. Abdolah wordt bovendien bijgestaan door zijn vrouw, de vertaalster Soheila Sanati. Zij leerden elkaar kennen bij studentenprotesten in Teheran. Drie maanden later waren ze getrouwd. Als partner van een schrijver moet je volgens Soheila wel onafhankelijk zijn en een groot hart hebben. Want je weet dat je nooit meer dan zijn tweede liefde wordt.

Hij schrijft om te vergeten, stelt Kader Abdolah in deze film die de kern van zijn persoonlijkheid en schrijverschap probeert te raken. Welke taal hij daarvoor ook gebruikt. ‘Om in dezelfde situatie te komen als mijn moeder.’ Want die is op haar oude dag een groot deel van het verleden kwijtgeraakt, inclusief alle pijn. ‘Alles is weg’, constateert haar zoon bijna blij. Dat wil hij zelf ook wel.

Helmut Boeijen egodocu, familie, IDFA 2020, ouderschap, politiek

Radiograph Of A Family

IDFA

In dat ene beeld is in wezen de complete familiegeschiedenis vervat. ‘Moeder trouwde een foto van vader’, zegt Firouzeh Khosrovani, die zelf als verteller van dat intieme verhaal fungeert. Dat bedoelt ze letterlijk: haar moeder staat als een eenzame bruid op de trouwfoto’s. Vader is in Zwitserland gebleven, waar hij radiologie studeert. Nadat ze zonder hem met hem is getrouwd, zal ze zich vanuit hun beider geboorteland Iran bij hem voegen. De afstand tussen Tayi en Hossein zal alleen nooit helemaal worden overbrugd.

Hij is een seculiere man van de wereld, zij een traditionele moslima. Ze spreken elkaar wel liefdevol aan, hoor, in de oude brieven en herinnerde gesprekken die Firouzeh voor Radiograph Of A Family (82 min.) met acteurs heeft gereconstrueerd. ‘Tayi jaan’, noemt hij haar teder. ‘Mousieu’, zegt zij tegen hem in haar slechtste Frans, een taal die nooit de hare wordt. Hun conversaties, aangevuld met de voice-over van hun dochter, vormen het hart van deze poëtische documentaire, waarin de beide echtelieden in twee verschillende werelden lijken te leven.

Als Tayi zwanger wordt van Firouzeh, keren ze op haar uitdrukkelijke verzoek terug naar Iran. Van hem had dat niet gehoeven. Daar zullen de rollen worden omgedraaid: zij voelt zich onderdeel van de islamitische remonte die in de tweede helft van de jaren zeventig gestalte krijgt, hij begint een buitenstaander te worden in zijn eigen land. Hun dochter illustreert deze ontwikkeling in zowel het huwelijk van haar ouders als haar geboorteland met een fijngevoelige mixture van familiefoto’s, filmpjes en muziek.

Hossein heeft zijn kleine dochter bijvoorbeeld nog niet gevraagd of ze de symfonie herkent die hij begint te fluiten, Beethovens a Ode An Die Freude (‘alle Menschen werden Brüder’), of de revolutie die voor tweespalt zal zorgen in Iran breekt uit. Als rode draad toont Khosrovani gedurende de hele film, op het IDFA uitgeroepen tot beste documentaire, bovendien gestileerde sequenties van de huiskamer van haar ouders. Die verandert gaandeweg rigoureus van karakter en vormt zo een treffende afspiegeling van de maatschappelijke ontwikkeling die zich tegelijkertijd voltrekt.