De Kantoorhond

Hazazah

Het lijkt zowat een spin-off van de befaamde mockumentary The Office. Alleen loopt er in deze typische kantoortuin geen bloedirritante chef rond, maar een hond. Heel veel honden zelfs. Tijdens werkoverleg klimt Rakker op iemands schoot. Rocky kijkt mee terwijl er notities worden gemaakt op de computer. Bij een functioneringsgesprek zorgt Woef voor de juiste atmosfeer. En als Wodan tussen de middag even is uitgelaten, kan ook zijn baasje er weer de hele middag tegenaan.

Zo’n dier moet natuurlijk wel ‘een aanwinst voor kantoor’ zijn, stelt Monique, de medewerker die verantwoordelijk lijkt voor de afdeling Honden bij de multinational, waar Iris Grob de heerrrlijke korte documentaire De Kantoorhond (26 min.), die toch wel verdacht veel lijkt op een absurde komedie, heeft gefilmd. De aanleiding was nochtans serieus: meer dan een miljoen Nederlanders ervaren burn-outklachten als gevolg van werkstress.

De oplossing ligt voor de hand – en rustig, liefst netjes aangelijnd, aan de voet. Die blaft niet, springt niet, begint niet tegen je aan te rijden en behandelt de kantoortuin zeker niet als het eerste de beste boompje in de echte mensenwereld. Gelukkig doet ie dat wel. Grob kijkt goed rond in diens territorium, naar hoe de trouwe viervoeter prima blijkt te gedijen in een hellehol vol meetings, targets en deadlines, waar de gemiddelde werknemer zich amper staande kan houden.

Uit onderzoek blijkt dat een hond stressverlagend werkt. Als ie zich laat aaien, tenminste. Wanneer het beestje te vaak zijn tanden laat zien, kunnen ze hem niet gebruiken. Hij zorgt sowieso voor gespreksstof ‘Wist jij dat nog niet, dat Phoebe weer baby’s gaat krijgen?’, vertelt Monique, zelf eigenaar van twee alleraardigste hulpjes op kantoor. ‘Deze loopsheid slaan we, denk ik, over. En de volgende loopsheid gaan we een date plannen met een sexy loverboy.’

Zou zo’n kantoorbaan nu ook stress bij de honden veroorzaken? vraagt men zich onwillekeurig af na deze kostelijke observatie van mensch en dier. En: wie heeft er nu werkelijk de hondenbaan?

Alleen Op De Wereld

hazazah.nl

Na het bekijken van de korte documentaire Alleen Op De Wereld (22 min.) ben ik een beschrijving van de film gaan zoeken. Op de website van het Nederlands Film Festival vond ik: ‘Anna en Kjeld zoeken ieder op hun eigen manier naar een invulling van het leven en naar iets wat ze kunnen achterlaten. Maar zit de zin van het leven in antwoorden, of juist in het vragen?’ Check.

De tekst vervolgt: ‘We staan op, gaan naar ons werk, eten en gaan naar bed. Draait het leven om dagelijkse rituelen of is er een diepere, ondoorgrondelijke betekenis? Kjeld woont omringd door de natuur in zijn kleine huisje en wordt binnenkort vader. Hij zoekt voldoening in een simpel leven. Anna is een jonge kunstenaar en zoekt naar antwoorden in haar poëzie en muziek. Zo proberen ze allebei het schijnbaar zinloze leven toch zin te geven. Hoe moeten wij leven als er nergens antwoorden te vinden zijn?’

De vraag stellen is hem beantwoorden, zou ik bijna zeggen. Maar ik weet het natuurlijk ook niet. Belangrijker: correspondeert deze beschrijving ook met de film die ik zojuist heb gezien? Geen idee. Dát antwoord moet ik helaas schuldig blijven. Feit is dat ik na ruim twintig minuten nog geen vat had gekregen op deze documentaire van Iris Grob: wat wil die soepele stroom van prachtige beelden, afwisselend hectisch en kalm gemonteerd en bijeengehouden door Anna’s gedragen muziek, me eigenlijk vertellen?

Behalve dat het leven verwarrend is, vaak zinloos lijkt en vraagt om een terugkeer naar de essentie ervan: nieuw leven (dat dan vervolgens zelf ook weer op zoek mag naar de zin van dit alles). Zou je je als maker niet íets meer naar je publiek moeten richten? vroeg ik me na afloop af. Zonder dat je meteen helemaal op je hurken gaat voor de kijker. En toen belandde ik dus op de website van het Nederlands Film Festival en constateerde dat mijn verwarring waarschijnlijk precies de bedoeling was geweest.