Helmut Boeijen familie, IDFA 2025, Israël-Palestijnen, kinderen, oorlog, ouderschap

Gaza’s Twins, Come Back To Me

Alef / Een van de jongens/ BNNVARA

Via de foto’s en video’s die haar zus Isreen met haar telefoon doorstuurt, proberen de Palestijnse vrouw Rania Deifallah en haar echtgenoot Akram hun pasgeboren tweeling te leren kennen. Hamoud en Jowan hadden oorspronkelijk ook nog een zusje. Dat is in november 2023 echter overleden in het Kamal Adwan-ziekenhuis te Beit Lahia, in het noorden van Gaza. Door complicaties bij de bevalling of de continue bombardementen van het Israëlische leger, wie zal het zeggen?

Na hun geboorte moesten de twee andere baby’s aansterken in de couveuse. Toen het ziekenhuis vervolgens werd geëvacueerd, zijn zij, na een periode waarin onduidelijk was ’t of ze ’t überhaupt overleefd hadden, in zuid-Gaza terechtgekomen. Daar worden ze opgevangen door hun tante Isreen en de rest van de familie, die daar al eerder was beland. Een reisverbod houdt hun moeder Rania vast in Beit Hanoun, in het uiterste noorden van de Gazastrook. Daar wacht zij op de tweeling.

Intussen probeert de jonge vrouw met haar man en hun andere kinderen in barre omstandigheden te overleven. De rest van de familie lijdt al evenzeer door de oorlog en moet steeds verkassen naar een nieuw, min of meer veilig, onderkomen. In de indringende documentaire Gaza’s Twins, Come Back To Me (96 min.) volgt regisseur Mohammed Sawwaf, zelf woonachtig in Gaza, gedurende zestien maanden of het hen lukt om de ouders en hun kinderen te herenigen.

Terwijl de beide takken van de familie de dood te slim af proberen te zijn – effectief tegenover elkaar weggesneden door de filmmaker, die dicht op het verhaal zit – beginnen de kinderen zich ook te hechten aan hun liefdevolle tantes en grootouders. En moeder Rania moet van een afstandje toekijken. Óók als blijkt dat Hamoud achterloopt bij zijn zusje ‘Juju’. Hij is niet volledig ongeschonden uit de bevalling gekomen en heeft behoefte aan extra zorg, die niemand hem in deze helse situatie kan bieden.

Het kwetsbare jongetje zal gewoon moeten overleven, in de hoop dat er ooit betere tijden komen. Net als de rest van zijn familie. Aan woede of wanhoop worden verder verrassend weinig woorden gewijd. ‘We wachten allemaal gewoon op de dood’, laat Rania zich weliswaar een keer ontglippen, maar al snel herpakt ze zichzelf en is het parool weer: moedig voorwaarts. Samen. In desolate omstandigheden die mensen dwingen om te laten zien uit welk hout ze gesneden zijn.

Daarmee wordt deze film over de twee Palestijnse baby’s een lofzang op familie, het sociale netwerk en de gemeenschap. Het geheel blijkt weer eens meer dan de som der delen, aangetoond in bijzonder tragische omstandigheden. Samen zijn ze moediger, vindingrijker en liefdevoller dan ze zelf waarschijnlijk ooit zouden hadden kunnen bedenken.

Helmut Boeijen functiebeperking, lichamelijke beperking

Akrams Bruiloft

Human

In het ziekenhuis vertelden ze hem dat hij zes maanden in coma had gelegen. Akram herinnerde zich alleen dat hij in 2007 naar Saoedi-Arabië was getrokken om daar werk te vinden. Bij het repareren van het dak van een schuur voelde hij zich vervolgens licht in het hoofd. En toen ging hij onderuit. Ze praatten hem bij: hij was gevallen, op elektriciteitsdraden. Het was een wonder dat Akram het ongeval had overleefd. ‘Helaas ben je de helft van je lichaam kwijt.’

Zonder benen moet Akram voortaan door het bestaan. Als analfabeet bovendien. In Jemen, een land waar al jaren een burgeroorlog woedt. Hij wast auto’s in de hoofdstad Sana’a, beweegt zicht voort op een skateboard dat hij zelf heeft gerepareerd en is op hoog niveau gaan sporten. Zo heeft hij zijn eigen onafhankelijkheid hervonden. Vandaag beleeft de 31-jarige doorzetter niets minder dan het hoogtepunt van zijn leven: Akrams Bruiloft (11 min.). 

In deze videobrief toont Saleh Maglam parallel het dagelijks leven van haar protagonist en de traditionele bruiloft waar hij met een kamerbrede glimlach het stralende middelpunt van alle festiviteiten is. Hij treedt in het huwelijk met een volledig gesluierde vrouw, die in hem ‘een man zonder litteken’ ziet omdat hij zich nooit heeft overgegeven aan wanhoop. In een land waar gevaar en verdriet letterlijk op elke straathoek liggen te wachten is dat niets minder dan een zegen.