‘Twijfels.doc’ heet het Word-document dat Arie’s vader Arjan enige tijd na zijn dood op het bureaublad van z’n computer aantreft. Het blijkt een afscheidsbrief van de 22-jarige jongen, die eind 2019 uit het leven is gestapt. In overleg met zijn vrouw Denise houdt Arjan de brief nog heel even weg bij hun andere zoon, Arie’s jongere broer Gijs, die voor het eerst weer gaat werken bij een bouwmarkt en daar nog even niet wil vertellen wat er is gebeurd.
Deze zeer intieme film van Mercedes Stalenhoef start bij Arie’s uitvaart, als zijn ouders en Gijs hem uitgeleide doen. Nadat Denise met onvaste stem You Are So Beautiful voor Arie heeft gezongen, spreekt Arjan zijn zoon, stuurman op de grote handelsvaart, toe tijdens de uitvaartplechtigheid: ‘Jij navigeert je schip nu naar onbekende wateren. Wij blijven achter op de kade, vol vertwijfeling en ongeloof en met alleen maar vragen.’ Hij besluit: ‘Lieve Arie, behouden vaart!’
En dan begint de rest van het leven van Gijs en zijn ouders zonder Mijn Grote Broer (108 min.). Arie van der Pijls suïcide kwam als een volslagen verrassing voor de andere gezinsleden. Ze kenden hem als vrolijk en optimistisch. Via zijn brief leren ze een andere Arie kennen: een jongen die al jaren kampt met sombere episodes – hoewel daarvan ook op de familievideo’s en filmpjes die hij tijdens zijn werk maakte, waarmee Stalenhoef haar vertelling associatief doorsnijdt, weinig is te zien.
Elk op hun eigen manier proberen Arjan, Denise en Gijs vat te krijgen op hun verdriet, elkaar te ondersteunen en hun leven weer te vervolgen. Vanaf het allereerste begin, als er alleen de schok is van Arie’s plotselinge dood en het echte rouwproces nog moet beginnen, schenken ze de documentairemaakster en haar filmcrew hun vertrouwen en geven ze hen gedurende enkele jaren ruimhartig toegang tot hun gevoels- en familieleven. Dat is zowel dapper als waardevol.
De documentairemaakster kleurt de ontwikkeling van het gezin Van der Pijl, dat eerder al een flinke klap kreeg te verwerken toen vader Arjan een dwarslaesie opliep bij een ongeluk op het strand, in met expressieve muziek en doet recht aan alle emoties die opspelen als de verschillende gezinsleden na Arie’s overlijden lastige hordes zoals zijn verjaardag, de feestdagen en Moederdag moeten nemen en ze bovendien zijn kamer een andere bestemming willen geven.
Stalenhoef houdt daarbij oog voor de lichtpuntjes die zij onderweg ontwaren. Mijn Grote Broer wordt zo een delicate, ontroerende en toch hoopvolle film over mensen die het leven aangaan, ook al heeft hen dat flinke klappen gegeven. Tegelijkertijd proberen ze niet te oordelen over de keuze die Arie heeft gemaakt om eruit te stappen. De documentaire werkt intussen als een onuitgesproken aansporing om het gesprek over suïcide niet uit de weg te gaan, maar juist op gang te brengen.
De DocUpdate 
Goedemiddag redactie.
De familie van der Pijl zijn al jaren in ons leven, vanaf dat Vader Arjan nog een opgroeiende kleuter was. Wij hebben alle lief en leed vanaf de eerste tegenslag t/m de uitvaart van Arie meegemaakt en ontzettend veel met het gezin meegeleefd, ook al stond het persoonlijk contact op een laag pitje omdat zowel zij als wij verhuisden, een relatie kregen en een gezin gingen stichten.
Als je dan niet oppast verwatert de relatie en verlies je elkaar uit het oog.
Gelukkig hebben we al die jaren we contact gehouden met de ouders van Arjan, Pieter en Gonny, de oma en opa van Arie en Gijs, die er ook bijna onderdoor gingen van alle verdriet wat betreft het hele gezin van hun liefhebbende, zoon, schoondochter Denise, hun kleinzoon Gijs en het onbegrijpelijke vreselijke verlies van hun kleinzoon Arie.
Hoe verwerk je dit alles in hemelsnaam, verdoofd door alle verdriet om zich heen, je wilt helpen waar nodig maar je staat machteloos, het is niet terug te draaien maar zo definitief waar wat Arie voor zichzelf heeft besloten.
Wat moet Arie een pijn gehad hebben in zijn brein en totaal verward geweest zijn om tpt dit besluit te komen. Wat vreselijk dat die jongen zo erg ziek was en niemand het ooit gemerkt heeft, altijd maar dat vrolijke masker opzetten voor de buitenwereld is vreselijk, dat maakt het onmogelijk om te zoen of te merken dat die jongen knel zat en erg ziek was en geen hulp heeft gezocht.
Zo tragisch allemaal hoe dit gezin zulke grote tegenslagen heeft gehad.
Wij hopen uiteraard van harte dat iedereen de kracht vindt om door deze moeilijke tijden heen te komen, al zullen dit altijd zeer grote lidtekens nalaten die je je verdere leven bij je zal dragen en geen dag voorbij zal gaan dat je niet even aan Arie denkt.
Kracht heeft dit gezin en alle familieleden en vrienden nodig om dit met z’n allen een plaatsje te geven, heel veel kracht waardoor het leven ooit weer draaglijk wordt, voor iedereen!
🙏🙏🙏
Met. vriendelijke groet.
Fred Resoort en Tony Schmidt
Scheveningen
LikeLike
Ik heb b de documentaire over jullie en Arie gezien, enkele malen. Ik ben verdrietig om jullie. Ik weet denk ik een beetje hoe Arie dacht en hoeveel moeite het hen toch heeft gekost om zo lang te blijven als hij gedaan heeft, ook ik weet eigenlijk al jaren niet meer waarom ik nog rondloop zeker na mijn herseninfarct van twee jaar geleden. Een mens krijgt vaak vele klappen in het leven, er komt een moment waarop het genoeg is. Ik wacht alleen nog op de eindklap. Ik hoop niet dat die komt, voor anderen tenminste, voor mij zal het dan niet anders aflopen dan met Arie. Ik wens jullie veel sterkte toe in jullie verlies al zal het niet meevallen want ook de tijd heelt niet alle wonden. Het ga jullie goed hoop ik. Groetjes marino
LikeLike