Hoe je een documentaire in de montage totaal kunt verknallen…
Je hebt een fascinerend hoofdpersonage: Bjarne Riis, ploegleider van de wielerploeg CSC en zelf oud-winnaar van de Tour de France. En altijd geassocieerd met doping, dat ook.
Sterke bijrollen: Riis’ toprenners Ivan Basso (een potentiële winnaar), Carlos Sastre (diens interne concurrent en bovendien aanstaand vader) en Kurt-Asle Arvesen (een knecht die betrokken is bij de ene na de andere valpartij).
Een ‘man you love to hate’ als superieure tegenstander: veelvuldig Tour-winnaar Lance Armstrong, die dan nog niet is ontmaskerd als Mr. Doping.
Alle mogelijke uitdagingen: blessures, familietrubbels en – natuurlijk – bergtoppen.
En, vanzelfsprekend, een onweerstaanbaar strijdtoneel: de Ronde van Frankrijk van 2004.
Na drie weken absolute topsport, met alle bijbehorende pieken en dalen, kom je – filmmaker Tómas Gislason uit Denemarken – met ronduit prachtig materiaal thuis en sla je helemaal op hol in de editruimte:
Stevig split screen-gebruik.
Zomaar zwartwit.
Dramatische slow-motion.
Onnavolgbare flashbacks.
Potsierlijke teksten in beeld.
Overdadige kleurcorrectie.
Toevallige timelapse-sequenties.
Opdringerige soundtrack.
Flashy flash forwards.
Overdramatische herhalingen.
Oh ja, dat hadden we ook nog: green screen.
Kortom: een onvervalste ADHD-montage. Waarmee in Overcoming (108 min.) al het afzien, de heroïek, dat gekonkel, de stress en het alomtegenwoordige drama van de ultieme wielerwedstrijd vakkundig de nek om wordt gedraaid.
