Huisje, Boompje… Weduwe

EO

‘Onze verhalen beginnen waar het leven van onze vent eindigt’, stelt één van de twee Mariekes van Huisje, Boompje… Weduwe (45 min.) opvallend luchtig bij aanvang van deze korte televisiedocu. De twee jonge vrouwen noemen zichzelf ‘widowchicks’. Sinds ze elkaar twee jaar geleden hebben ontmoet via een weduwenforum zijn ze echte vriendinnen. ‘Terwijl vrienden om ons heen bezig waren met relaties, carrières en baby’s rouwden wij om onze overleden vent.’

Nadat hun echtgenoten enkele jaren geleden plotseling overleden, gingen Marieke van Lierop (28) en Marieke Foppen (33) geleidelijk aan verder met hun leven. Ze moesten wel. En er kwam ook weer ruimte voor een nieuwe partner, die de last van het verleden ook een beetje op zijn schouders kreeg. Die moest zich bovendien zien te verhouden tot hun schoonouders.

De twee Mariekes vertellen hun verhaal nu aan een derde naamgenoot, Marieke de Man. Zij zet de vriendinnen naast elkaar op een bank en geeft hen alle ruimte. De chemie tussen de twee jonge vrouwen is zichtbaar. Hun gedeelde ervaringen hebben voor een soort zusterband gezorgd. Behalve verdriet is er gelukkig ook ruimte voor een gulle lach. Ook al heeft het leven hen inmiddels alweer voor stevige nieuwe uitdagingen gesteld.

De ene Marieke maakt zich op voor nieuw geluk, de andere moet opnieuw tegenslag overwinnen. Dat gaan ze allebei op hun eigen onverschrokken manier aan, in een vlotte docu die qua vorm en toonzetting doet denken aan televisieprogramma’s als Je Zal Het Maar Hebben of Over Mijn Lijk. Rouw en verdriet krijgen vrijwel permanent tegenwicht van lol en humor, zodat het leven draaglijk blijft. Of gewoon weer leuk wordt.

‘Het kan echt alle kanten op in het leven’, zegt Marieke, ‘die met die bril’, tot besluit. ‘Dat hebben wij wel ervaren. En dat rouwen meer is dan huilen in een hoekje, dat ook.’

Snelweg NL

SNG Film

Een ode aan de liefde. De vrijheid. Of… de snelweg. Het Nederlandse wegennet, om precies te zijn. Ben van Lieshout doorkruist in een oude camper het gehele land en observeert ondertussen het bestaan op, achter, onder, voor, langs en boven de weg. Snelweg NL (90 min.) is een filmisch portret van een wereld die voortdurend in beweging is. Auto’s, bussen en vrachtwagens, natuurlijk. Maar ook: vorkheftrucks, ganzen en wasstraten.

De filmmaker, die zelf volledig buiten beeld blijft, maakt slechts spaarzaam gebruik van gesproken woord, in de vorm van enkele korte en ogenschijnlijk tamelijk willekeurige interviews met verschillende soorten ‘wegwerkers’:  De camera beweegt nauwelijks en observeert slechts. Vrachtwagenchauffeurs die langs de weg met een gasbrander hun prakkie warm maken. Een fabriek waar secuur nieuwe verkeersborden worden gemaakt. Of het afval van een fastfoodrestaurant dat zienderogen verwaait.

De snelweg wordt in handen van Van Lieshout zowat een personage, waarop auto’s voort denderen, elkaar opjagen of juist ellenlang in de file staan, dat in controleruimtes minutieus wordt geobserveerd om verdere ongelukken te voorkomen en waar mensen van allerlei slag dagelijks hun plicht, juk of roeping vinden. Waarbij de weg in dit geval dus inderdaad belangrijker is dan de bestemming.

Het is een wereld waarin menigeen zich dagelijks beweegt, maar die door de gekozen insteek en kadrering toch weer als nieuw aanvoelt. Met oog voor detail schetst Snelweg NL, net als contemporaine films zoals John Appels Sprekend Nederland en Nu Verandert Er Langzaam Iets van Menna Laura Meijer, zo indirect een portret van het hedendaagse Nederland en wat ons, in dit geval letterlijk, verbindt.