Helmut Boeijen discriminatie, seksualiteit

Period. End Of Sentence

Netflix

Hij maakt Huggies, zeggen de ongemakkelijk glimlachende mannen. Luiers voor kinderen. Zouden ze echt niet weten wat de maandverbandmachine van Arunachalam Muruganantham fabriceert of houden ze zich gewoon van de domme?

Feit is dat menstruatie nog altijd een enorm taboe is in het Hapur-district van India. De meisjes en vrouwen die in Period. End Of Sentence (25 min.) van Rayka Zehtabchi worden geportretteerd, wenden eveneens beschaamd hun gezicht af als het thema ‘ongesteld zijn’ aan de orde wordt gesteld. Daar praat je niet over.

Tot dusver zijn de hoofdpersonen van deze boeiende film, die vannacht (erg overdreven) de Oscar voor beste korte documentaire heeft gewonnen, aangewezen op smerige doeken, waarvan ze zich na gebruik stiekem moeten zien te ontdoen. Want menstruerende vrouwen zijn onrein – en vrouwen hebben sowieso niks te vertellen en moeten zich maar schikken in hun lot.

Enkele ondernemende feministen besluiten desondanks om maandverband te gaan maken. Daarmee gaan ze de regio in, om hun product aan de vrouw (en aan hun vaders en echtgenoten) te brengen. Met de opbrengsten kunnen ze bovendien, zo betoogt deze typische empowermentfilm, hun eigen maatschappelijke positie verstevigen.

Helmut Boeijen familie, gevangenis, misdaad

The Sentence

HBO

Ooit, in de tijd van een louche, drugs dealende vriend, ging ze flink in de fout. Inmiddels heeft Cindy Shank haar leven echter helemaal op orde: een fijne echtgenoot en drie kleine dochters. Niets lijkt een bevredigend bestaan als huismoeder in de weg te staan. Totdat ineens de politie voor de deur staat…

Vanwege die jeugdzonde moet Cindy alsnog de gevangenis in.Voor vijftien jaar maar liefst, de verplichte minimumstraf in de Verenigde Staten voor een drugsvergrijp, waar geen geweld aan te pas is gekomen. Haar broer Rudy Valdez registreert met zijn cameraatje wat The Sentence (86 min.) aanricht bij Cindy en haar gezin.

Hij wil voor zijn zus vastleggen hoe haar dochters opgroeien, maar vangt intussen ook hoe het familieleven van Cindy, die noodgedwongen van de ene naar de andere gevangenis verhuist, volledig wordt ontwricht. De kleine meiden die ze verplicht achterliet, groeien in de tussentijd uit tot ontluikende pubers.

Deze aangrijpende documentaire bestrijkt meer dan tien jaar, een periode waarin Cindy zich vastklampt aan haar moederrol en toch onvermijdelijk op afstand raakt. Valdez heeft dat pijnlijke proces ruw gefilmd en gemonteerd. Authentiek en ‘in your face’ (al ligt de emotionele ontknoping er misschien nét iets te dik bovenop).

Waardoor The Sentence – zeker voor iedereen die zelf kinderen heeft – aanvoelt als een venijnige oorvijg, die nog wel even nagloeit.