‘De Gelen zijn Goden’, scandeert een jongetje, met uitdagende blik en de armen agressief gespreid. Zijn oproep wordt beantwoord door de groep voetbalsupporters tegenover hem. ‘Voor Minyor moet je op je knieën’, schreeuwt hij vervolgens. De fans herhalen trouw zijn woorden. ‘Pernik slaat je helemaal in elkaar.’ Ook dat beamen zij maar al te graag. De jongen heeft nog een uitsmijter: ‘Want God vergeeft, maar Pernik niet!’
Ze zweren bij geel en zwart, deze Oostblok-rouwdouwers. Het zijn de kleuren van hun club Minyor, een onbeduidende voetbalvereniging uit de Bulgaarse mijnstad Pernik. Daarvoor gaan ze door het vuur – of op de vuist met supporters van een andere club. ‘Van vader op zoon’, zingen ze over zichzelf in een clubhymne. ‘Geven we de liefde door. Dat we geboren zijn als mijnwerker. En zullen sterven als mijnwerker.’
De mannen – en een enkele verdwaalde vrouw – vinden elkaar op het kruispunt van hooliganisme, white trash en extreemrechts. In een ronduit toxische mannencultuur. Binnen de groep beweegt zich ook Tsetso, een skinhead van rond de vijftig met een hakenkruis-tatoeage op zijn linkerborst. ‘Bloed, familie, gezin. En de voetbalclub’, zegt hij met de trots die daarbij hoort. ‘Als het daarover gaat, bestaat er geen genade.’
Thuis laat Tsetso, die ook nog een zoon probeert op te voeden, trots zijn slang en vogelspin zien aan documentairemaker Nikolay Stefanov die voor No Place For You In Our Town (82 min.) twee jaar filmde in Pernik, de stad waar hij zelf opgroeide. Stefanov doorsnijdt de macho-borstklopperij van de gestaalde Minyor-aanhang met oude nieuwsreportages over de Bulgaarse stad. Toen de mijnen nog voor welvaart zorgden.
Van de comfortabele plek die Pernik ooit moet zijn geweest, is weinig over. De stad oogt grauw en somber en vormt ogenschijnlijk een ideale voedingsbodem voor onvrede en woede. En die kan dan weer gekanaliseerd worden in clubliefde (en de keerzijde daarvan, haat naar alles wat anders is of er niet bij hoort). De breed uitgedragen trots op de eigen cultuur doet daarbij vooral dienst als vijgenblad.
Stefanov kan dit ogenschijnlijk ongefilterd vastleggen en tekent zo, zonder verder te oordelen, een grimmige ‘way of life’ op. Uiteindelijk slaagt hij er ook in om bij Tsetso, die door gezondheidsklachten wordt gedwongen om op zichzelf te reflecteren, voorbij de grootspraak en rituelen te komen en de mens achter de kaalkop bloot te leggen. En die wekt dan, ondanks al zijn afzichtelijke machismo, zowaar iets van begrip en sympathie op.
Ook al begroet hij zijn maten in de supportersbus even later weer doodgemoedereerd met ‘Sieg Heil’. Het is grappig bedoeld.
De DocUpdate 