Ze zitten dicht bij elkaar. Harm en Tea. En Frank en Tea. Ze proberen te praten. Te luisteren. Echt te communiceren. Een hele nacht lang. Ze moeten wel. De afspraak is dat ze niet weggaan. Uit dat lege, verduisterde theater. Tussen hen in staat echter een muur: Srebrenica. Bijna achtduizend moslimmannen werden daar gedood. Op 11 juli 1995, de grootste massamoord in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. Door Servische troepen onder leiding van generaal Ratko Mladic. En onder het toeziend oog van Nederlandse soldaten.
Zij was toen een zevenjarige Bosnian Girl (58 min.). Zij waren uitgezonden vanuit Nederland. Als onderdeel van Dutchbat III, de Nederlandse legereenheid die het allemaal liet gebeuren. Toen ze weggingen, bleef er een graffiti-tekst achter op hun compound. ‘Geen tanden, een snor, ruikt naar stront, Bosnisch meisje’, leest Harm voor. Het beeld beklijfde in de plaatselijke gemeenschap. ‘Werden wij echt zo gezien?’ wil Tea weten. Harm: ‘Dat geloof ik niet. En ik snap echt niet waarom iemand dit zou schrijven en het ook echt zo bedoelt.’
In haar documentairedebuut blijft theatermaakster Tea intussen dicht bij haar eigen stiel. Deze film voelt als een soort real life-voorstelling voor tweemaal twee mensen, die door de omstandigheden worden gedwongen om samen (of juist niet) een emotionele reis aan te gaan. Confrontaties, begrip en ongemakkelijke stiltes wisselen elkaar daarbij af. Net als indringende close-ups, spannende two shots en soms gewoon zwart beeld. De geheel geconstrueerde werkelijkheid die zo ontstaat probeert een diepere waarheid te onthullen, maar oogt soms ook gewoon als een sfeervol uitgelichte variant op het televisieprogramma 24 Uur Met.
En dan maakt de duisternis weer plaats voor daglicht en gaat ieder, verrijkt dan wel getergd, zijns weegs…
De DocUpdate 