Hij heeft ze vanuit het raam gefilmd. In het donker, een tiental meters onder hem. ‘We branden jullie hele buurt plat’, schreeuwen ze. ‘We schieten jullie allemaal dood.’ Sinds de militaire coup van 1 februari 2021 is niemand zijn leven nog zeker in Myanmar. President Aung San Suu Kyi werd afgezet, televisie en internet gingen op zwart en het leger eiste met harde hand de straat op, dag en nacht.
‘De soldaten gedragen zich als terroristen’, constateert de geanonimiseerde verteller van de korte documentaire Sad Film (12 min.). ‘Ze dreigen om gewone burgers te doden. Ze vernietigen alles wat op hun pad komt.’ Om toch iets van zichzelf te kunnen behouden blijft de protagonist filmen. De camera legt vast hoe hij zich verschuilt in een voorraadkast of in een koffer kruipt, die hem weg moet brengen, ver van hier.
Het zijn krachtige beelden die het urgente karakter van deze videobrief, simpelweg toegeschreven aan het Myanmar Film Collective, nog maar eens benadrukken. Hier, in een land dat slechts beperkt ervaring heeft kunnen opdoen met democratie, doet de volkswil er helemaal niet meer toe. Die wordt met intimidatie en geweld de kop ingedrukt.
‘Angstig zijn doet ons ook geen goed’, constateert de anonieme verteller niettemin met de moed der wanhoop. Daarom blijft hij stug doorfilmen. Anders overheerst volgens hem het gevoel dat je dood bent terwijl je gewoon leeft.
De DocUpdate 