In de klas van juf Kiet in het Brabantse dorp Hapert wordt Nederlands gesproken. Althans, dat is de bedoeling. In werkelijkheid nemen Kiets migrantenkinderen, waaronder ook veel vluchtelingen die net in Nederland zijn gearriveerd, regelmatig hun toevlucht tot hun moedertaal.
Die kinderen staan centraal in de observerende documentaire De Kinderen Van Juf Kiet (113 min.). De juf mag dan alom tegenwoordig zijn in het klaslokaal, met haar stem en de heel precieze aanwijzingen die ze daarmee geeft, maar vaak valt ze letterlijk buiten het frame.
De camera blijft te allen tijde gericht op de kinderen en bivakkeert permanent op hun ooghoogte. Juf Kiet is slechts een belangrijke bijfiguur. In de levens van deze ontheemde kinderen die een plek proberen te vinden in een nieuw land, te beginnen in deze klas.
Én in deze naar haar vernoemde film van het vermaarde docu-echtpaar Peter en Petra Lataster, die maandenlang in de Nederlandse bioscopen draaide. Het is een documentaire zonder enige opsmuk; geen interviews, montagetrucs of muziek om het drama aan te zetten.
Het verteltempo is kalm, op het trage af zelfs. Waardoor je als kijker gedwongen wordt om weg te zinken in het kleine (en tegelijk levensgrote) leed en geluk van deze ontheemde kinderen en hun strenge, maar ook uiterst liefdevolle juf.
Waar de kinderen van Juf Kiet moeten acclimatiseren in Nederland, staan de leerlingen van De Verrekijker, in de verwante documentaire Vergeet Mij Niet over een school met kinderen van uitgeprocedeerde asielzoekers, aan de vooravond van een (verplicht) vertrek uit het land.
Gezamenlijk tonen deze menselijke films de twee kanten van de medaille voor vluchtelingenkinderen in Nederland en de zeer betrokken leerkrachten die hen op de momenten dat het er echt toe doet proberen bij te staan.
De DocUpdate 