Het is dat mijn moeder huisvrouw is en altijd naailes heeft gegeven en ik slechts een omhooggevallen provinciaal ben. Anders zou ik nu subiet beginnen aan Fien By Helmut, waarin we dan, al babbelend over het leven, door Oss gaan wandelen.
Terwijl we, om wat couleur locale op te snuiven (frituurvet), een tussenstop maken bij kwalitaria Frans van der Schoot – ‘een begrip in Oss en omgeving’ en één van de pronkstukken van wat ik voor het gemak maar de snackbarhoofdstad van Nederland noem – vertelt zij me nog maar eens een keer hoe opa en oma ooit door de pastoor van Geffen aan elkaar werden ‘voorgesteld’, probeer ik de oneindige (als in: eindeloze) verhalen over Theo & Henriëtte uit te zitten en laten we samen ook de maagbloedingen en -zweren en het bijbehorende fatalisme van ‘ons pap’ weer de revue passeren.
En dat ‘ons mam’ dan bij alles wat ook maar enigszins eet- of drinkbaar is, zegt: ‘vatten wa ge lust.’
Net als in het echt.
De DocUpdate 